د رزمان ترشيارى در سوماترا اندونزى و ذغالهاى ژوراسيک کره جنوبى از اين دسته هستند.

b)       افزايش درجه حرارت ممکن است همراه با افزايش عمق  و تدفين باشد . افزايش عمق تدفين باعث کاهش مقدار اکسيژن ذغال و افزايش نسبت کربن تثبيت شده به مواد فرار مى شود.

هيلت در سال 1873 اين پديده را مشاهده نمود ه و بنام قانون هيلت بيان نمود . در يک سکانس عمودى د رهر مرحله اى از ميدان ذغالى رده ذغالسنگ با افزايش عمق اضافه مى شود.

 

سرعت افزايش رده بعنوان گراديان رده (rankgradient) معروف است و بستگى به گراديان زمين گرمائى و شرايط انتقال حرارتى سنگ دارد.د رمناطقى که گراديان حرارتى بالا است (70 تا80 درجه سانتى گراد د رکيلومتر ) رده بيتومين در عمق حدود 1500 مترى قابل دسترسى است (گرابن راين بالا د رآلمان ). در صورتيکه در همان ناحيه ،جائيکه گرايان حرارتى کمتر (يعنى 40 درجه سانتى گراد در کيلومتر )است همان رده ذغالى (بيتومين )در عمق 2600 مترى ديده مى شود. مطالعات حوزه اى نشان داده اند که گراديان حرارتى د رجاهاى مختلف متفاوت است . شکل شماره (5) ارتباط عمق تدفين و ارزش حرارتى رده هاى astmرا نشان مى دهد.

 

 

 

2-                 زمان :در جه حرارت ذغالى شدن معمولا" پائين تر از آن چيزى است که در مطالعات  تجربى بکار ميرود . استاچ (1982) براساس مشاهدات زمين شناسى در جه حرارت 100 تا 150 د رجه سانتى گراد براى تشکيل ذغال بيتومين کافى مى داند . براى رسيدن به رده هاى بالا ،در جه حرارت بالا همراه با سرعت گرم شدن بالا(دگرگونى مجاورتى ) بيشتر از سرعت گرم شدن پائين (فرونشينى و افزايش عمق تدفين )ضرورى است . بنابراين آشکار است که درجه ذغالى شدن در جائيکه رسوبات سريع فرونشينى کرده اند کمتر است وزمان پخته شدن(cooking time) کوتاه است و زمان فقط هنگامى تاثير واقعى رادارد که درجه حرارت به اندازه کافى باشد  تا اجازه رخ داد واکنش هاى شيميائى را بدهد.

د رجائيکه درجه حرارت بسيار پائين درمدت زمان بسيار طولانى وجود داشته باشد ،مقدار کمى ذغال شوندگى اتفاق مى افتد .براى مثال ليگنيت هاى به سن کربونيفر ميانى حوضه مسکو از اين گونه هستند .بنابراين تاثير زمان بيشتر از تاثير حرارت بالا است .

3- فشار:فشار در هنگام تراکم (compaction) بيشترين تاثير رادارد  و از مرحله (stage) تورب تا ساب بيتومين آشکارتر است ، و اثر ان درکاهش تخلخل و رطوبت با افزايش عمق مشخص است .استاچ (1982) عنوان مى کند  که فشار باعث ترقى ذغال شوندگى ازنظر فيزيکى و ساختمانى (physico –structural coalification) مى شود، د رجائيکه درجه حرارت باعث شتاب ذغال شوندگى شيميائى (chemical coalfication) مى گردد، با فرونشينى  تدريجى ذغال هر دو پارامتر بصورت موازى عمل مى کنند .اما گاهى ممکن است ذغال شوندگى فيزيکى و ساختمانى از ذغال شوندگى شيميائى ، براى نمونه د رجاهائيکه  ذغالها با رطوبت نسبتا" پائين  توسط چين خوردگيها ى اوليه ايجاد مى شوند ،پيشى بگيرد . ذغال شوندگى شيميائى هنگامى پيشى مى گيرد که افزايش حرارت مثلا" بوسيله توده هاى نفوذى وجود داشته باشد . درافزايش ذغال شوندگى شيميائى فشار تاثير کمترى دارد.تجربيات آزمايشگاهى پيشنهاد مى کنند  که ذغالى شدن با افزايش فشار مشکل تر مى شود و دگرسانى ماسرالها بوسيله فشار به تاخير مى افتد. در طول صفحات برشى (shear planes) افزايش محلى د ررده ذغال مى توانداتفاق بيافتد و اين احتمالا" بخاطر حرارت حاصل از اصطکاک است

3-        راديو اکتيويته :افزايش رده ذغالى د راثر راديو اکتيويته بندرت ديده شده است ممکن است احتمالا" فقط د رحد هاله هاى ميکروسکوپى د راطراف تمرکز هاى اورانيم و يا توريم د رداخل ذغال اتفاق بيافتد.